زمانی که برای اولین بار دویدن را شروع کردیم، همیشه در تنفس مشکل داشتیم، مخصوصاً افراد مبتدی که عادت به دویدن ندارند، بنابراین تنفس دشوار خواهد بود.

چهار دلیل برای مشکل تنفس در حین دویدن

اولین مورد ضعف قلب و ریه است. معمولاً هنگام دویدن 10 تا 12 برابر بیشتر از زمانی که راه می رویم به اکسیژن نیاز داریم، بنابراین معمولاً تا زمانی که می دویم احساس تنگی نفس می کنیم. این زمانی است که ما اکسیژن دریافتی خود را افزایش می دهیم.

دومی تنفس بسیار کم عمق است. بیشتر افرادی که برای اولین بار بار می‌شوند، نفس‌های سطحی زیادی می‌کشند و کوتاه هستند. دلیل اصلی این است که آنها با قسمت بالایی ریه خود تنفس می کنند و نمی توانند اکسیژن بیشتری را به طور موثر جذب کنند.

سوم تنش عضلانی است. اگر نمی توانید به طور موثر آرام شوید، ریه های شما در رساندن اکسیژن کارایی کمتری دارند. اگر کارایی ما کم باشد، طبیعتا اکسیژن کمتری دریافت می کنیم، بنابراین هنگام دویدن دچار تنگی نفس می شویم.

دلیل چهارم باز نشدن قفسه سینه است. بسیاری از ما در حال حاضر روی میز خود کار می کنیم که در دراز مدت باعث انحنای ستون فقرات ما می شود که منجر به انسداد حفره قفسه سینه می شود و بر میزان اکسیژن دریافتی حفره قفسه سینه در حین دویدن تأثیر می گذارد.

نحوه بهبود تنگی نفس هنگام دویدن

ابتدا الگوی تنفس خود را اصلاح کنید. تنفس هنگام دویدن باید با سرعت ما مطابقت داشته باشد. به تنفس دهانی یا بینی درگیر و چسبیده نشوید. اگر آهسته‌تر بدوید، می‌توانید با نفس کشیدن از بینی خود ما را راضی کنید. مقدار اکسیژن استنشاق شده کمی سریعتر است و تنفس از طریق بینی و دهان کافی است. اگر سریعتر باشد، دهان و بینی باید با هم کار کنند تا نفس عمیق تر شود.

دوم کنترل ریتم تنفس است که به آن تنفس ریتمیک نیز می گویند، یعنی تنفس دویدن و سرعت شما با یکدیگر همکاری می کنند. ریتم تنفس در حین دویدن می تواند دو مرحله ای، یک دم، دو قدم، یک بازدم، یا سه مرحله، یک دم، سه مرحله، یک بازدم باشد.تمرین سرعت دویدن سریع را می توان به یک مرحله، یک دم و یک بازدم تنظیم کرد. در یک زمان. به علاوه توصیه می شود افراد مبتدی ابتدا تمرین دویدن سریع را انجام ندهند و بعد از اینکه به دویدن عادت کردند و به راحتی بر تنفس خود مسلط شدند به تدریج سرعت دویدن را افزایش دهند.

سوم، تنفس شکمی را تمرین کنید، مزیت این روش تنفسی این است که روش اول می تواند دی اکسید کربن را پس از متابولیسم کاملتر تخلیه کند و روش دوم می تواند ظرفیت اکسیژن را هنگام دم افزایش دهد. به این ترتیب می‌توانیم نفس عمیق بکشیم، معده را به مدت پنج ثانیه منبسط کنیم، سپس نفس را یک ثانیه نگه داریم، سپس به آرامی نفس خود را بیرون دهیم، شکم را به مدت پنج ثانیه ببندیم، پنج دقیقه تمرین کنیم و در چند روز آن را یاد بگیریم. این روش را می توان با نوازش شکم با دست در حالی که روی تخت خوابیده است انجام داد. در این زمان به وضوح می توانیم بالا و پایین شدن شکم را احساس کنیم و ریتم را بهتر درک کنیم.

چهارم، سینه را باز کنید، می توانید با انجام بیشتر تمرینات سینه و شانه، سینه و شانه را بهبود ببخشید و به تدریج باز شدن سینه را افزایش دهید.