فیبریلاسیون دهلیزی پراکسیسمال نیز ممکن است باعث انفارکتوس مغزی شود و نباید آن را ساده تلقی کرد. بیماران زیادی مبتلا به انفارکتوس مغزی هستند که پس از یافتن علت، نتیجه نهایی انفارکتوس ترومبوتیک مغزی ناشی از فیبریلاسیون دهلیزی حمله ای است.

از آنجایی که فیبریلاسیون دهلیزی حمله ای و انفارکتوس مغزی موذیانه تر هستند، اغلب آنها علائم گاه به گاه و گذرا تپش قلب هستند که به راحتی نادیده گرفته می شوند و به موقع قابل درمان نیستند و در واقع خطرناک تر هستند.

1. چرا فیبریلاسیون دهلیزی رخ می دهد

قلب انسان به چهار قسمت تقسیم می شود: دهلیز چپ، دهلیز راست و بطن چپ و راست. سیگنال سیستولیک از گره سینوسی دهلیزی منشا می گیرد و ابتدا به دهلیز و سپس از طریق گره دهلیزی به بطن می رسد. به این معنا که دهلیزها و بطن ها خارج از هماهنگی منقبض می شوند، دهلیزها قبل از بطن ها منقبض می شوند و خون از دهلیزها به سمت بطن ها جریان می یابد تا از عملکرد طبیعی پمپاژ قلب اطمینان حاصل شود.

تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند فشار خون بالا، بیماری عروق کرونر قلب، بیماری روماتیسمی قلب، بیماری قلبی ریوی، کاردیومیوپاتی، پرکاری تیروئید، اعتیاد به الکل، تحریک عاطفی، ورزش بیش از حد و غیره، سیگنال های الکتریکی دهلیزی مختل می شود و در نتیجه از دست می رود. انقباض منظم دهلیز که منجر به 350 تا 600 انقباض نامنظم در دقیقه می شود.

دوم، آسیب فیبریلاسیون دهلیزی

هنگامی که فیبریلاسیون دهلیزی رخ می دهد، علائم معمولی تپش قلب، تپش قلب است، و شما می توانید قلب خود را "تپش" احساس کنید. در این زمان دهلیز عملکرد طبیعی خود را برای پمپاژ خون به داخل بطن از دست می دهد و خون رسانی به قلب بیش از 25 درصد کاهش می یابد.

در طول فیبریلاسیون دهلیزی، جریان خون در دهلیز چپ کند می شود و تلاطم در زائده دهلیزی مستعد ایجاد ترومبوز و اتصال به دیواره دهلیزی است که به آن "ترومبوز دیواری" می گویند. هنگامی که ترومب دیواری می افتد، احتمال زیادی وجود دارد که وارد شریان های مغزی شود، شریان های مغزی با کالیبر کوچکتر را مسدود کند و باعث انفارکتوس مغزی شود.حدود 20 درصد انفارکتوس های مغزی ناشی از فیبریلاسیون دهلیزی است.

فیبریلاسیون دهلیزی مداوم و طولانی مدت منجر به کاهش ظرفیت خون رسانی قلب می شود که سلول های مغز را برای مدت طولانی در حالت ایسکمی و هیپوکسی نگه می دارد که خطر انفارکتوس مغزی و زوال عقل را دو برابر می کند.

سوم، در صورت وقوع فیبریلاسیون دهلیزی چه باید کرد

انواع فیبریلاسیون دهلیزی را می توان به فیبریلاسیون دهلیزی حمله ای و فیبریلاسیون دهلیزی مداوم تقسیم کرد. روزها. از سوی دیگر، فیبریلاسیون دهلیزی مداوم بیش از 7 روز طول می کشد و به سختی می توان آن را به تنهایی و بدون مداخله متوقف کرد.

چه فیبریلاسیون دهلیزی حمله ای یا فیبریلاسیون دهلیزی مداوم باشد، ممکن است باعث نارسایی قلبی یا انفارکتوس مغزی شود، بنابراین مراقب باشید. در حال حاضر درمان فیبریلاسیون دهلیزی باید ابتدا بیماری اولیه را کنترل کرد و سپس با توجه به شرایط خاص، درمان دارویی، تحریک الکتریکی، فرسایش و سایر روش ها را انتخاب کرد تا فیبریلاسیون دهلیزی از بین برود و به ریتم طبیعی قلب تبدیل شود.

درمان دارویی معمولاً نیاز به پایبندی طولانی مدت دارد و فیبریلاسیون دهلیزی پس از قطع دارو به راحتی عود می کند؛ میزان عود تحریک الکتریکی نیز زیاد است؛ فقط فرسایش میزان عود کم دارد و امکان درمان فیبریلاسیون دهلیزی وجود دارد، اما فرسایش گران است و خطرات خاصی دارد و برای همه بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی مناسب نیست.

اگر روش های فوق هنوز نمی توانند فیبریلاسیون دهلیزی را به طور کامل از بین ببرند، همزیستی طولانی مدت با فیبریلاسیون دهلیزی و درمان طولانی مدت انفارکتوس مغزی ضد انعقاد لازم است. برای داروهایی مانند وارفارین و ریواروکسابان که از فاکتورهای ضد انعقاد استفاده می‌کنند، باید شاخص‌های انعقادی در طول مصرف دارو کنترل شوند. در صورت منع مصرف دارو، انسداد زائده دهلیز چپ را می توان برای کاهش خطر انفارکتوس مغزی انجام داد.

به طور خلاصه، چه فیبریلاسیون دهلیزی حمله ای کوتاه مدت باشد و چه فیبریلاسیون دهلیزی مداوم، ممکن است عوارضی مانند انفارکتوس مغزی و نارسایی قلبی ایجاد کند که نباید به سادگی از آنها گذراند. اگر فیبریلاسیون دهلیزی را پیدا کردید، باید فعالانه مداخله کنید، از یک متخصص قلب با تجربه برای تشخیص و درمان بخواهید، و برنامه های درمان جراحی یا درمان دارویی را تدوین کنید. داروهای درمان فیبریلاسیون دهلیزی و انفارکتوس مغزی باید تحت نظر پزشک مصرف شوند، در صورت داشتن هر گونه شک در مورد دارو با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید.