شخصیت‌های اجتنابی که به عنوان شخصیت‌های اجتنابی نیز شناخته می‌شوند، معمولاً فاقد اعتماد به نفس هستند، به ارزش خود شک دارند و حساس هستند، مخصوصاً زمانی که طرد و مخالفت می‌کنند. اغلب از چیزهای کوچک در زندگی ناراضی هستند. مخصوصاً در مواجهه با مشکلات و چالش‌های عمده، نگرش طفره‌آمیزی اتخاذ می‌کنند و حتی ممکن است مستقیماً تسلیم شوند زیرا احساس می‌کنند قادر به مقابله نیستند. چنین افرادی عمدا از روابط بین فردی اجتناب می کنند یا نظرات دیگران را بدون قید و شرط می پذیرند. بزرگترین ویژگی اختلال شخصیت اجتنابی، گوشه گیری رفتاری و حقارت روانی است و ممکن است ارثی باشد. بررسی‌ها نشان می‌دهد خانواده‌هایی که سابقه خانوادگی اختلالات شخصیتی دارند، احتمال بیشتری برای داشتن فرزند مبتلا به این بیماری دارند. اما همه افراد دارای سابقه خانوادگی اختلال شخصیت آن را به فرزندان خود منتقل نمی کنند. علاوه بر عوامل ژنتیکی، چه علل دیگری وجود دارد؟ بیا یک نگاهی بیندازیم.

1. شخصیت اجتنابی ممکن است ارثی باشد

شخصیت اجتنابی می تواند ارثی باشد. این نوع شخصیت عمدتاً بر اثر تأثیر متقابل عوامل مادرزادی و اکتسابی شکل می گیرد. اولین مورد ژنتیک است و برخی از نظریه پردازان استدلال می کنند که وجود یک ناهنجاری بیوشیمیایی یا یک استعداد ژنتیکی، احتمال ابتلا به اختلال شخصیت را افزایش می دهد. خصوصاً وراثت دوقلوها مشهودتر است.شیوع ژنتیکی اختلالات شخصیت در دوقلوهای دو تخمکی 30 درصد و شیوع اختلالات شخصیت در دوقلوهای تک تخمکی 60-70 درصد است. با این حال، داشتن سابقه خانوادگی اختلال شخصیت به این معنا نیست که شما آن را به ارث خواهید برد، بدون داشتن سابقه خانوادگی اختلال شخصیت، ممکن است به این بیماری نیز مبتلا شوید.

2. شخصیت اجتنابی نیز تحت تأثیر خانواده اصلی قرار می گیرد

علاوه بر عوامل ژنتیکی، تحت تأثیر خانواده اصلی نیز خواهد بود، مانند سبک فرزند پروری و محیط خانواده و ... که ممکن است منجر به اختلال شخصیت اجتنابی شود، اینها علل اکتسابی رشد شخصیت هستند. روش‌های نادرست آموزش خانواده ممکن است کودکان را ناامید و دچار اختلالات شخصیتی کند. اگر در دوران کودکی از نظر ذهنی تحریک شده باشید یا چیزهای بدی را تجربه کنید، ممکن است بر رشد شخصیت تأثیر بگذارد و منجر به اختلالات شخصیتی شود.

3. شخصیت اجتنابی با ناامیدی تاشو ایجاد می شود

نه تنها عوامل ژنتیکی می توانند بر شخصیت تأثیر بگذارند، بلکه عقده حقارت نیز یکی از دلایل شخصیت اجتنابی است. حقارت عمدتاً از دوران کودکی نشات می گیرد، معمولاً در کودکی ناامید بودم، دلیل بی لیاقتی من باعث ایجاد احساس تحقیر به خودم و رنج قلبی می شود. این گروه از افراد بیشتر درونگرا هستند، به ویژه قادر به حل مسائل منفی نیستند و توانایی ضعیفی در ناامیدی از جمله نقص های جسمی یا روانی دارند. برخی از افراد به دلیل حساسیت بالای فرآیندهای عصبی از حساسیت بالا و تحمل کم برخوردار هستند که یک پسرفت جزئی ضربه سنگینی به آنها وارد می کند، منفی، بدبین و حقیر می شوند. علاوه بر این، نقایص فیزیکی، جنسیت، منشاء، شرایط اقتصادی، وضعیت سیاسی، واحدهای کاری و... همگی ممکن است از دلایل عقده حقارت باشند. این احساس حقارت را نمی توان به درستی از بین برد و به مرور زمان به بخشی از شخصیت تبدیل می شود و در نتیجه در هنگام مواجهه با مشکلات، رفتار خود را کنار می گذارد و نگرش اجتنابی ایجاد می کند و در نتیجه اختلال شخصیت اجتنابی شکل می گیرد.

دلایل زیادی برای شکل گیری شخصیت اجتنابی وجود دارد که از آن جمله می توان به وراثت، تحصیلات خانوادگی، عدم توانایی و همچنین نقص های روحی و جسمی خود اشاره کرد. افراد با این شخصیت همگی مشکلات بین فردی در درجات مختلف دارند اینها فعالیت های روانی ناسالم هستند و باید به موقع حذف شوند. بنابراین شناخت علل شکل گیری ابتدا می تواند مشکل اختلالات شخصیت را بهتر حل کند.