مهمترین نکات صخره نوردی که صخره نوردان مبتدی باید بدانند چیست؟ من می گویم: بزرگترین ترفند این است که شما ورزش را دوست دارید. زمانی که کوهنوردان می توانند لذت صعود را متفاوت احساس کنند، منطقی تر به نظر می رسد که در مورد تکنیک صحبت کنیم.

من فرض می‌کنم یک صخره‌نورد مبتدی به تازگی از دیوار بزرگی خارج شده و لذت صعود از ارتفاعات شدید را تجربه کرده است، چه لذت ناشی از تولید بیش از حد دوپامین، لذت بردن از لحظات جالب برای نشان دادن پول، یا غلبه بر موفقیت از ارتفاع و عدم کنترل این خوشحال‌کننده‌ترین چیز است که بتوانید تغییر تنفس را احساس کنید و هنگام صعود احساس راحتی کنید.

سرگرمی و قوانین صخره نوردی

به عنوان یک علاقمند به صخره نوردی، قطعا امیدوارم که صخره نوردان تازه کار بیشتری نیز بتوانند لذت صخره نوردی را احساس کنند. بسیاری از سرگرمی ها بر اساس دانستن قوانین مسیر است. برای یک صخره نورد مشتاق، صخره نوردی کمی اتلاف وقت است، پس بیایید مسیرها را با هم صحبت کنیم.

چگونه یک مسیر را تفسیر کنیم: در مورد بولدرینگ، سالن های ورزشی کوهنوردی اغلب یک مسیر کامل را با حرکاتی هم رنگ مشخص می کنند. از نشانگرهای سریع برای علامت گذاری نقاط شروع و پایان (معمولاً نوار چسب) استفاده کنید، بیشتر سالن های ورزشی کوهنوردی از آن استفاده می کنند نوار V نقطه شروع را مشخص می کند (بعضی دست ها و پاها را علامت گذاری می کنند، برخی فقط دست را علامت می زنند) و از T (بالا) برای علامت گذاری نقطه پایان استفاده می کنند. برای مشخص کردن خطوط آسان از نوارهایی با رنگ های مختلف استفاده کنید.

با این حال، به دلیل محدودیت‌های فضا و بودجه، بیشتر سالن‌های ورزشی کوهنوردی استفاده از نوار را برای علامت‌گذاری مسیرها انتخاب می‌کنند. نوارهای همرنگ نشان دهنده همان سختی مسیر است.

سطح دشواری مسیر: سختی بولدرینگ به طور کلی از V0 شروع می شود و سختی مسیرهای متداول ورزشگاه سنگی معمولاً به V7 یا V8 می رسد. هنگامی که مبتدیان تازه شروع به صعود می کنند، می توانند مسیرهای V0 و V1 را برای امتحان انتخاب کنند. اگر فکر می کنید صخره نوردی خیلی سخت نیست، می توانید سطح را به طور مناسب افزایش دهید. من دو صخره نورد جدید را در ابتدا مشاهده کردم که از V3 صعود کردند و صخره نوردانی که پارکور بازی می کنند می توانند برای اولین بار درجه سختی 11 را صعود کنند. با این حال، همچنان توصیه می‌شود که صخره‌نوردان معمولی سعی کنند برای جلوگیری از آسیب بیش از حد سخت صعود نکنند.

به عنوان یک تازه کار هنگام کوهنوردی باید به چه نکاتی توجه کنم؟

بیایید با چهار تکنیک ساده کوهنوردی شروع کنیم:

1. افراد تازه کار هنگام پا گذاشتن روی سنگ باید از انگشتان پا استفاده کنند، قوس یا قسمت بیرونی پا را انتخاب نکنند. هدف بسیار ساده است، تمام نقاط دیوار سنگی را نمی توان با یک پا پا گذاشت و سر خوردن به پایین خطرناک است. یکی این که این تکنیک به سطح تماس زیادی نیاز ندارد و دیگری پایداری بیشتر برای پا گذاشتن و حرکت راحت تر در هنگام بالا رفتن.

2. صاف کردن بازوها این تکنیک به راحتی قابل درک است، زیرا خود کوهنوردی خیلی به قدرت بالاتنه متکی نیست. پس از صاف کردن بازوها، قرار دادن وزن بدن روی پاها، اعمال نیرو از طریق پاها و استفاده از حرکت فاق برای به حرکت درآوردن حرکت بدن برای ما آسان تر خواهد بود.

نکته: خیلی ها می گویند صخره نوردی، اما فکر می کنم راه درست این است که از صخره دور شوید. تنها با نگه داشتن بدنه نزدیک به دیواره سنگی و دور از دیواره سنگی می توانید دید بهتری از جای پا داشته باشید و به راحتی می توانید مرکز ثقل را به پایین منتقل کنید.

3. تازه کارها باید شانه های خود را شل کنند. این سخت‌ترین تکنیک برای تسلط است، بسیاری از تازه‌کارها می‌گویند دست‌های من صاف است، اما چرا نمی‌توانم حرکت کنم؟ در بیشتر مواقع علاوه بر صاف شدن بدن، بیشتر این است که شانه های تازه کار شل نیست، بازوها صاف هستند اما شانه ها سفت هستند و بدن جایی برای حرکت و تلاش ندارد. چگونه می توان قضاوت کرد که آیا شانه ها شل هستند یا نه، در واقع می توانید ببینید که آیا گردن منقبض شده است. وقتی در هنگام بالا رفتن گردن منقبض می شود، شانه ها نمی توانند شل شوند. روش تازه کار برای تنظیم آرامش شانه نیز آسان است، یعنی ایجاد فاصله بین بدن و دیواره سنگ. اگر بتوانید پاهای خود را روی دیوار مستقیم مشاهده کنید، معمولاً در حالت آرامش هستید.

4. فشار پاشنه پا. خلاصه کردن این تکنیک کوهنوردی به این دلیل است که بسیاری از مبتدیان دوست دارند پاشنه های خود را بلند کنند. البته، همه نقاط به پرس پاشنه نیاز ندارند، زیرا نقاط مختلف پدال های متفاوتی دارند. اما برای برخی از نکات کوچک، فواید فشار پاشنه پا آشکار است، یکی تثبیت زاویه است، وقتی پاشنه بلند شود، مفصل مچ پا ناپایدار است و ظرفیت عضلانی برای تحمل فشار بدن کافی نیست و پا شروع به لرزیدن خواهد کرد مورد دوم این است که پس از فشار دادن پاشنه پا به پایین، در صورت عدم پا گذاشتن پا به پایین، زمانی که پا به سمت پایین می لغزد، زانو مستقیماً به دیواره سنگ برخورد نمی کند تا آسیب زانو وارد نشود.

پس از صحبت در مورد وضعیت کوهنوردی، اجازه دهید در مورد اصل مهارت های عمل صحبت کنیم. همه ما می دانیم که مثلث دارای ثبات است و افراد دارای اندام هستند، بنابراین وقتی روی دیوار سنگ هستیم قانون حرکت مثلث را انتخاب می کنیم، دو پا و یک دست روی دیواره سنگ و دست دیگر حرکت می کند. یا زمانی که هر دو دست و یک پا روی دیواره سنگ هستند، پای دیگر را حرکت دهید. به طور خلاصه، نگه داشتن سه اندام خود بر روی دیواره سنگ اساساً می تواند اطمینان حاصل کند که وضعیت کوهنوردی شما متعادل و ایمن است.

البته زمانی که در حال کوهنوردی هستیم اغلب با نقاط پله ای نه چندان زیبا مواجه می شویم. اصلی که در این مرحله باید رعایت شود، اصل مورب است. دست چپ و پای راست یا پای چپ راست روی دیواره سنگ، از دست چپ و پای چپ، دست راست و پای راست خودداری کنید. یعنی از تبدیل شدن به محور در و بیرون پرت شدن در هنگام بالا رفتن جلوگیری کنید.